Słowiński Park Narodowy

Słowiński Park Narodowy położony jest na wybrzeżu środkowym w województwie pomorskim. 

Obejmuje on swoim zasięgiem odcinek wybrzeża od Rowów do Łeby, jeziora : Łebsko(7140ha), Gardno(2468ha), Dołgie Wielkie(146ha) i Dołgie Małe(6,3ha), oraz przylegające do nich lasy. Swoją nazwę zawdzięcza Słowińcom - ludności kaszubskiej która kiedyś zamieszkiwała min. teren parku. Park ma pow. 18247 ha. Został on utworzony dla zachowania w niezmienionym pięknie systemu jezior przymorskich, bagien, torfowisk, łąk, nadmorskich borów, i lasów, a przede wszystkim wydmowego pasa mierzei z unikatowymi w Europie wydmami ruchomymi, których wysokość przekracza 30 metrów. Częstym widokiem są przysypane do połowy kikuty drzew. Północną granicę parku stanowi na długości 32,5 km brzeg Bałtyku. Utworzony został w 1967 roku. Najbardziej charakterystyczny dla parku jest strefowy układ roślinności, który przebiega równolegle od brzegu morskiego w głąb lądu. 

Flora roślin naczyniowych liczy ok. 850 gatunków, z których 50 podlega ochronie gatunkowej. Na piaszczystym brzegu morskim spotkać można glony. Na plaży zimowej, nie zalewanej wodami silnych sztormów jesiennych pojawiają się pierwsze rośliny pionierskie: rukwiel nadmorska, honkenia piaskowa. Na wydmie białej występuje piaskownica zwyczajna i wydmuchrzyca piaskowa oraz najpiękniejsza roślina wybrzeża - mikołajek nadmorski. Dominującą wśród kręgowców grupę zwierząt w parku stanowią ptaki, których na jego terenie stwierdzono 257 gatunków, w tym 150 gatunków lęgowych. Bogactwo  spowodowane jest różnorodnością środowisk przyrodniczych oraz położeniem parku na trasie wiosennych i jesiennych przelotów. Niedostępność terenu sprawia, że w ciągu prawie całego roku ptactwo znajduje tu miejsce do gniazdowania czy wypoczynku w czasie przelotów. Do najcenniejszych gatunków ptaków należy zaliczyć takie gatunki jak: bielik, orlik krzykliwy, orzeł przedni, puchacz, kruk, łabędzie i liczne gatunki kaczek. Wśród ssaków liczne są jelenie, sarny, dziki, jenoty i zające.